çabucak

bir iki el teması dışında oldukça uzak sayılırdık birbirimize. herkesin kendi dünyası vardı, sadece bir bütün olduğumuzda ısrar ediliyordu. biraz samimi olmaya çalıştığımda hissettiklerimi sevmiyor oluşum yapay hissediyor olmamdandı. o yüzden ''samimi'' halimle aşılamayacak problemlerim var gibiydi. ufak tefek şeylere uyuz oluyordum mesela. uyuz olup geçiyordum gerçi. bir şey de demiyordum. sonrasında gülümsemek zor geliyordu. en aşılamaz problemimizin alkol olduğu şüphesizdi. çok sevdiğim insanlar vardı herkeste olduğu gibi. azlardı ve karşılıklı gibime geliyordu. onlar da aynı şeyleri söylerlerdi bazen. ama abartmazlardı. söylediklerinden de pişmanlık duyarlardı bazen. diğerlerinin aksine çenelerinin iyiliğime çalıştığını bilmek durumu katlanılabilir hale getiriyordu. başka türlü bir şeye de halim kalmamıştı zaten.