bazı şeyler

Çok yakın olmak ani uzaklığı da beraberinde getiriyor. Çok yakın olduğun insana çabuk sinirleniyorsun çünkü. Olmasa da olur'larının zaman zaman olmaması normalken (ve hatta öğrendiğin kadarıyla olması gerekenken ya da dünya düzeniyken diyelim) olmazsa olmazlar'ının bir an için ortadan kaybolması can sıkıyor. oysa canın çok sıkılmaz senin, canını sıkan şeyleri sevmezsin. katlanabilme gibi bir özelliğinin de olmadığının farkındasın. çok sevdiğin insanlar hariç. bu da onların şımarıklığıdır, bir şekilde senin bu durumundan faydalanma hallerinden kesitlerdir. o duygu geçene kadar beklersin. arada söylenirsin tabii. söylenirsin, çünkü anlamıyordur, kayıtsızdır. seni sevdiğini söyleyen bir insanın şikayet ettiğin duruma bu kadar kayıtsız kalmasının mantıklı bir açıklamasını bulmaya çalışırsın. bulamazsın, hemen psikolojik çözümleme yapmaya çalışırsın ama bilirsin ki boş işlerdir, vazgeçersin. bu duygunun geçeceğini bilirsin, bu gidişin gidiş olmadığını da bilirsin. arkadaşlarının arkadaşlarını hiçbir zaman sevmemişsindir. zorunlu birlikteliklerdir, sıkıcıdır, dayatmacıdır. bu durum gitgide daha boş insanları da beraberinde getirir. tahammül ettiğin aptallık arttıkça çevrende tortu haline gelen içinde beyin olduğu şüpheli kafa sayısı da artar. zordur çünkü tahammül seviyen aşınalı epey zaman olmuştur.